PLATINA

ben je dichtbij gekomen toen ik sliep
heb je me aangeraakt en me daarna direct verlaten
of
ben je bij me gebleven tot ik wakker werd
en als ik mijn ogen open deed
verdwenen
met een achterwaartse pas
zodat ik niet kon zien
dat je bij me — in de kamer — was
kom je terug?
ben je hier?
kan ik iets doen?
zodat je blijft?

Na UNISONO, waarin Abke Haring ruimte geeft aan de verschillende stemmen in haar hoofd, zoekt ze in PLATINA het gezelschap op van een reëel aanwezige tegenpartij, gespeeld door Koen van Kaam, met wie ze in gesprek gaat. Of althans: met wie ze in gesprek wil gaan. Voor zover een gesprek ooit mogelijk is. Of toegelaten wordt. Of ontweken wordt.

Jimi Zoet ontwierp voor dit intimistische duet een indringende compositie die de gedachtewendingen van Haring en co op de voet volgt.

Abke Haring: “Als ik een voorstelling maak, vind ik dat het meeste gezegd wordt in stilte. Zo sta ik ook in het leven: voelen en zijn. In de stilte kan je zoveel doen: hoe je elkaar aankijkt, waar je staat, ben je ver of dichtbij? Ben je zeker of onzeker? Liefst van al zou ik beelden of bewegingen maken, maar omdat ik dingen wil vertellen zijn het toch steeds de woorden die komen.”

“PLATINA is de laatste voorstelling van actrice en theatermaker Abke Haring bij het Antwerpse Toneelhuis. Het is een indrukwekkend afscheid geworden, waarin Haring in de beknopte, snijdende schriftuur die haar zo eigen is, het finale vaarwel oproept van een man en een vrouw. … Koen van Kaam en Haring zelf spelen op de schoot van het publiek, met een ingehouden expressiviteit die bij momenten ondraaglijk is. … Deze Haring is de aandacht van een groot publiek meer dan waard.”
(JURY VLAAMS THEATERFESTIVAL)

“Het zijn als dialoog vermomde alleenspraken, verknipt en gelaagd, die schipperen tussen banaliteit en poëzie. Abke Haring en Koen van Kaam spelen op het scherp van de snee en zetten hun getroebleerde personages met een onthutsende precisie neer. Alsof ze aan de tafel zijn vastgekluisterd, vinden hun lichamen steeds nieuwe composities om langs elkaar heen te praten. Gevangen in een spreidstand tussen afkeer en affectie.” ****
(DE MORGEN)

“Het moment waarop je het zou willen uitschreeuwen van woede, frustratie of wanhoop maar beseft dat het beter is om te zwijgen, te incasseren en desnoods wat grimassen te maken. Dát moment namen Abke Haring en Koen van Kaam als uitgangspunt van PLATINA, het laatste wapenfeit van Abke Haring als maker van Toneelhuis. ‘Het wordt een knaller’, vertrouwde ze in november 2015 aan Knack toe. Wel, het wérd een knaller. … PLATINA is als een oester. Het fascinerende kleinood opent zich maar heel langzaam om dan een parel van een stuk prijs te geven. Zo banaal de woorden aanvankelijk klinken, zo gelaagd blijken ze na afloop te zijn.” ****
(KNACK)

“De voorstelling is een ruwe brok lillende pijn, van een bijna ondraaglijke intensiteit. … De scène is minimaal, zoals alles in deze productie loepzuiver is: het machinale gedreun van wat in mijn gedachten de spinmolen is van de schikgodin Klotho, die de levensdraden spint; de zijdelings oplichtende spot die van Haring en van Kaam figuren maakt uit een schilderij van Vermeer, opdoemend uit het duister en er ook weer in verdwijnend; de subtiele en sublieme choreografie van de lichamen. En dan die tekst, eerlijker dan ooit tevoren, zeker in de liefdesverklaring waarmee van Kaam in een tweede deel die van Haring spiegelt: ‘Blijf je?’ Ongezocht, ongekunsteld, onpoëtisch. Gewoon, van stervende tot sterveling: ‘Blijf je?’ Wanneer het voorbij is rest er enkel spijt. En de spinmolen, die onverstoorbaar doordreunt.” ****
(THEATERKRANT)