Oorlog

Oorlog gaat terug op de vermenging van twee woorden, waarvan het ene ‘ontbinding van een overeenkomst’ betekent en het andere ‘noodlot als wat voor de mens is neergelegd’ (Van Dale). Oorlog past dit toe op de microkosmos van het gezin en focust zich op ieder individu daarbinnen. Er is geen ontkomen aan, éénieder lijkt besmet of zit het in de genen?

“Lars Noréns Oorlog is in de versie van Theater Zuidpool scherper dan ooit. Oorlog is een fijnmazige voorstelling, die je aandacht grijpt en niet loslaat voor het einde. (…) Alle Oorlog-acteurs overtuigen, maar er is extra lof voor een (zoals eigenlijk altijd) huiveringwekkend accurate Jan Bijvoet en voor Koen van Kaam, die een nieuwe invulling geeft aan het nogal platte schoonbroer-personage. Klasse.”
(DE STANDAARD - M. Cloostermans)

“Zij (Zuidpool) hebben durven schrappen in de tekst van Norén. Het stuk is daardoor strakker geworden, ook harder gemaakt. Maar ook toch omdat het spel van de vijf acteurs van Zuidpool heel beheerst is bij momenten, bijna statisch met stille momenten en die soberheid in spel, maar ook in het decor – er is alleen een zetel, meer niet – die spelsoberheid die laat de woorden tussen die mensen gewoonweg snijden, tot op de grens zelfs van het onverdraaglijke. Het resultaat is een ijzersterke voorstelling zonder trucs of effecten, maar waar je toch wel behoorlijk stil van wordt.”
(RADIO 1 – Neon, P. Arias)

“Dood en vernieling van een oorlog kan je zien. Maar de kaalslag in de mensen is niet te overzien. Dat toont Oorlog uit 2002 van de Zweedse schrijver Lars Norén bij Theater Zuidpool onovertroffen aan. (…) ‘Ge waart al blind voor ge blind waart’, zegt de vrouw. Oorlog maakt blind of bijziend. Je ziet veel wat er niet is. De massavernietigingswapens in Irak bijvoorbeeld. De maatschappelijke relevantie van het stuk Oorlog is veel groter dan de kleine schaal van een gezin.”
(ZONE 03 - E. Vaes)

“De voorstelling van Theater Zuidpool is even kaal en minimalistisch als de tekst van Norén. Het is een tachtig minuten durend bombardement van woorden, waarin het soms tot fysieke uitbarstingen komt. De beslissing van de Vlaamse overheid om de subsidie van dit gezelschap te halveren, betreur je pas echt als je deze Oorlog hebt meegemaakt.”
(GAZET VAN ANTWERPEN - P. Haex)

“In Oorlog zie je enkel ratten in de val, totaal onmachtig om meer te doen dan elkaar te pijnigen. De vader belichaamt die tragiek nog het meest, of toch in de straffe vertolking van Jan Bijvoet. Uitdrukkingsloos zit hij op zijn triestige troon, vlijmscherp gebiedt zijn zachte stem. Maar zijn onderdanen heeft hij voorgoed verloren aan de ellende achter het front. (…) In de oerversie die Norén in 2003 zelf regisseerde bij het Zwitserse Théâtre Vidy gaf dat een desolate tristesse. Jorgen Cassier bereikt datzelfde gevoel met een statische spreiding van zijn acteurs in de ruimte, maar zet de onderlinge conflicten veel grimmiger en feller aan. Samen met een paar tekstuele cuts die de opbouw subtieler en dynamischer maken, resulteert dat in een erg geslaagde enscenering. Ze heeft de Vlaamse naturalistische grofheid van eerdere Zuidpoolproducten, maar maakt zoiets onwerkelijks als oorlog toch verrassend invoelbaar voor een publiek hier. Je blijft wat beduusd achter. En met ons aangegroeide olifantenvel voor ver tv-leed is dat niet min.”
(DE MORGEN - W. Hillaert)