Schrijfresidentie

Er is geen menselijker daad dan het aangaan van een liefdesrelatie. Er is niks mooier, niks intenser en niks intrinsiek griezeliger dan het openstellen van de eigen persoon tegenover een ander, in de hoop in de samensmelting met die ander ‘volledigheid’ te vinden. Eén en één maakt twee, en twee is volledig.

Zoals de Jianvogel uit de Chinese mythologie maar één vleugel en één oog heeft en zijn leven lang een betrouwbare partner zoekt om tegenaan te leunen vooraleer hij echt vliegen kan, zo zoeken wij als mens ook steeds naar die ‘wederhelft’ — die andere kant van een mythisch ‘volledig’ lichaam, waardoor we echt vliegen kunnen.

Dat is nu mooi in een metafoor gegoten, maar de waarheid draait vaak op niet veel anders uit dan: “ik zie u graag”, en: “ik u ook” — knuffelen, seks, ruzie, kinderen. In de beste gevallen willen sterven als de twee skeletten in Pompeii, voor eeuwig in elkaar verstrengeld.

Wat betekent het op een fundamenteel niveau om een relatie aan te gaan? Wat laat ons ons hele leven lang verlangen naar dat complete samenvallen met een ander persoon? En wat wilt het zeggen als we dat dan doen?

LIEF wordt een tweede luik in een reeks over de fundamentele menselijke emoties (verdriet, liefde, angst en woede) en de impact ervan op onze geest. Na te onderzoeken hoe depressie (in alle rauwe volledigheid) in taal te gieten in zijn monoloog BIECHT, wil Arthur Decock het gegeven van de liefdesrelatie op eenzelfde manier onderzoeken. Hoe krijg je zo’n groot, intens en ingewikkeld gegeven in alle verliefde, ruziemakende, sekshebbende, al dan niet toxische, intiem menselijke en bovenal eerlijke volledigheid in taal weergegeven?

Zoals BIECHT een duik in de donkere dieptes van depressie en menselijke wanhoop was, mag LIEF een duik zijn in de rauwe dieptes van menselijke connectie, liefde en verlangen. Wat doet verlangen met ons als mens, en waarom verlangen we? Wat doet liefde met ons als mens, en waarom verlangen ernaar? Wat betekent het om een echte, pure en eerlijke verbintenis aan te gaan met een ander, vreemd lichaam?

Het is de bedoeling dit onderzoek uiteindelijk in een dialoog te gieten tussen twee personages die de twee partijen in een relatie symboliseren, in een stuk dat teruggrijpt naar de rauwheid van het in-yer-face theatre in vorm en schriftuur, en qua inhoud durft aan te leunen bij de intimiteit van Normal People en Norwegian Wood. Een liefdeskind van Sarah Kane en Sally Rooney.