Schrijfresidentie

Vandaag ben ik de broek van Elvis Presley, plakkerig van het zweet.
Vandaag ben ik een woelmuis die een puzzel probeert te leggen, omdat ze de slaap niet kan vatten.
Vandaag ben ik een vrouw aan de ontbijttafel, samen met een soldaat, de soldaat heeft haar verkracht en zij zal op het einde van de scène een kogel door haar hoofd jagen.
Vandaag ben ik het laatste velletje toiletpapier.
 

Tijdens deze residentie schrijft Karolien Segers een (theater)tekst over haar onvermogen en verlangen tot transformatie. In Nog één ding, voor we eraan beginnen (werktitel) stelt ze zichzelf de vraag welke ruimte ze haar fysieke beperking op een podium mag en moet geven. En als ze die handicap de ruimte geeft, doet ze dat dan voor zichzelf of voor de blik van een ander? Welk narratief draagt haar lichaam uit en hoe speelt ze daarmee? Hoe laat ze anderen haar lichaam regisseren?
 

In 2019 deed Karolien voor VAART festival in Leuven al eerder onderzoek naar haar eigen lichamelijkheid. Toen schreef en speelde ze dat ze liever alleen maar hoofd was, geen lichaam meer. Na haar theateropleiding gelooft ze niet meer in die stelling en onderzoekt ze juist hoe ze meer lichaam kan zijn. Tijdens de schrijfresidentie probeert ze tekst te geven aan de performativiteit van haar lichaam. Als dat niet lukt, schrijft ze over hoe ze tot de ontdekking kwam dat ze een Furby is.