Long Day’s Journey into Night
Zuidpool
Wat gebeurt er met ons, als ons leven een illusie blijkt te zijn?
Wat als we niet meer weten waar we thuishoren?
Wat als het lijkt alsof we langzaam verdwijnen in de mist? Als geesten …
Dit aangrijpende autobiografische meesterwerk van de Amerikaanse Nobelprijswinnaar Eugene O’Neill beschrijft één dag uit het leven van het toxische gezin Tyrone.
De vader is een verbitterd, alcohol verslindend acteur aan het einde van zijn carrière,
de moeder een grillige en onvoorspelbare vrouw met een morfineverslaving,
de oudste zoon een gefnuikt acteur met een beestachtig cynische levensstijl,
en de jongste een hoogsensitief dichter met een — waarschijnlijk terminale — longaandoening.
In messcherpe dialogen probeert elk van hen vat te krijgen op de teleurstellingen in zichzelf en de ander. Met een minimum aan actie dropt O’Neill een clusterbom van woorden die zowel willen verwonden als verzoenen. Het is een schreeuw om liefde en verbinding van mensen die niet mét, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Van ’s ochtends vroeg tot middernacht leveren zij een ontroerend gevecht met het vertroebelde beeld dat de ander van hen heeft. Een gevecht waarvan ze weten dat het niet te winnen valt.
In een verregaande meertalige adaptatie, en in de uitgepuurde stijl die Zuidpool eigen is, drijft Long Day’s Journey into Night op taal, monumentaal minimalisme en ijzersterke acteerprestaties. Sofie Decleir, Laurent Capelluto, Atta Nasser en Tijmen Govaerts spelen respectievelijk in het Nederlands, Frans, Levantijns-Arabisch en het Engels. De voorstelling wordt ook volledig boventiteld in elk van die vier talen.
Que nous arrive-t-il lorsque notre vie s’avère être une illusion ?
Que se passe-t-il quand nous ne savons plus où nous sommes à notre place ?
Que faire lorsque tout paraît lentement se dissiper dans le brouillard comme des fantômes ?
Ce poignant chef-d’œuvre autobiographique du lauréat états-unien du prix Nobel de Littérature, Eugene O’Neill, décrit une journée dans la vie des Tyrone, une famille toxique.
Le père est un acteur alcoolique et amer en fin de carrière ; la mère est une femme capricieuse et imprévisible qui vit dans le déni de sa dépendance à la morphine ; le fils aîné est un comédien frustré et cynique au style de vie bestial et le fils cadet est un poète hypersensible qui souffre d’une maladie pulmonaire, sans doute à un stade terminal.
À travers des dialogues hautement caustiques, chacun d’entre eux tente d’avoir prise sur ses déceptions à l’égard de sa propre personne et des autres. Avec un minimum d’action, O’Neill lâche une bombe à fragmentation de paroles cherchant aussi bien à blesser qu’à réconcilier. Il s’agit d’un cri d’amour, d’un appel aux liens lancé par des personnes qui ne peuvent ni vivre les unes avec les autres ni les unes sans les autres. De l’aube au cœur de la nuit, ils livrent un combat émouvant avec l’image troublée que l’autre a d’eux. Un conflit qu’ils savent impossible à remporter.
L’adaptation approfondie, plurilingue et dans le style épuré propre à Zuidpool de Long Day’s Journey into Night repose sur le langage, sur un minimalisme monumental et un jeu d’acteur·rices d’une force inouïe. Sofie Decleir, Laurent Capelluto, Atta Nasser et Tijmen Govaerts jouent respectivement en néerlandais, français, arabe levantin et anglais. Le spectacle sera surtitré dans ces quatre langues.
[traduit par Isabelle Grynberg]
What happens to us, if our lives turn out to be illusions?
What if we no longer know where we belong?
What if it feels like we are slowly disappearing into mist? Like ghosts …
This gripping autobiographical masterpiece by American Nobel Prize winner Eugene O’Neill describes one day in the life of the toxic Tyrone family.
The father is an embittered, alcohol-guzzling actor at the end of his career; the mother a temperamental, unpredictable morphine addict in denial ; the eldest son a failed actor with a beastly, cynical lifestyle and the youngest a highly sensitive poet with a likely terminal lung condition.
In razor-sharp dialogues, each of them tries to get to grips with their disappointments – in themselves and each other. Keeping action to a minimum, O’Neill drops a veritable cluster bomb of words that aim to both wound and heal. It’s a scream for love and connection by people who can’t live with and can’t live without each other. From early morning to the middle of the night, they are entangled in a moving battle with the distorted image the others have of them. It’s a battle they know they cannot win.
In a radical, multi-lingual adaptation and in the bare-bones style that has become typical of Zuidpool, Long Day’s Journey into Night is a masterpiece of language, monumental minimalism and rock-solid acting. Sofie Decleir, Laurent Capelluto, Atta Nasser and Tijmen Govaerts perform respectively in Dutch, French, Levantine Arabic and English. The performance will be surtitled in the same four languages.
[translated by Maya Witters]
Sofie Decleir [de moeder] schitterde in vele producties van Zuidpool, waaronder recent nog De aanzegster, DE FELOMSTREDEN KROON, War of the Beasts and the Animals en Kates Tapes Away. Ze speelde ook bij gezelschappen als Compagnie Cecilia (Frontaal), Olympique Dramatique (AUGUSTUS ergens op de vlakte), MartHa!tentatief (De fietsendief) en Kyoko Scholiers / Opera Ballet Vlaanderen & HERMESensemble (BOY). Op het scherm zag u haar de laatste jaren in de topseries De twaalf en De dag.
Tijmen Govaerts [de jongste zoon] is een snel rijzende ster aan het acteursfirmament. Hij studeerde Woordkunst aan het Antwerpse Conservatorium en creëerde als resident in Zuidpool zijn afstudeervoorstelling Charming Man en Deze Grote Tomatenoorlog (samen met Juicy IJsselmuiden en Charlotte Van den Broeck). Hij speelde ook in Angels in America van Olympique Dramatique. Tijmen is te zien in films van topregisseurs als Lukas Dhont (Girl), Patrice Toye (Muidhond) en de broers Dardenne (Tori et Lokita), in de verfilming van Griet Op de Beecks Kom hier dat ik u kus en in de series De Kraak en Twee zomers. In 1985, de prestigieuze fictiereeks rond de Bende van Nijvel op VRT en RTBF, speelt hij een van de hoofdrollen.
Atta Nasser [de oudste zoon] was te zien in voorstellingen van STAN (Move (on), Orphans, Les Antipodes), Kloppend Hert & Theater Antigone (De Barbaren), BRONKS (Edward) en Théâtre National (L’Attentat), en in zijn eigen creatie Jerusalem die hij samen met Scarlet Tummers maakte onder de vleugels van STAN. Eerder speelde hij bij onder meer het Al-Kasaba Theater in Ramallah, het Al-Harah Theater in Bethlehem en het Arabisch-Hebreeuwse Jaffa Theater in Tel Aviv. Hij volgde de acteursopleiding van het Palestijnse Nationale Theater El-Hakawati in Jeruzalem en de regie-opleiding aan het Brusselse RITCS.
Laurent Capelluto [de vader] is een van de beste Franstalige acteurs in België. Hij speelde en regisseerde bij het Théâtre National, het Théâtre Le Public en het Infini Théâtre in Brussel, en stond de laatste jaren vooral in Parijs op de planken. Laurent is te zien in series als Into the Night en Zone Blanche en in films als Un monde van Laura Wandel, Un conte de Noël van Arnaud Desplechin, L’Enquête van Vincent Garenq, La Vérité van Hirokazu Kore-eda en Amour van Michael Haneke. Hij won twee keer een Magritte-filmprijs en werd er nog vier keer voor genomineerd.
Zuidpool stript het stuk tot zijn harde essentie, met een ijzersterke Sofie Decleir in de hoofdrol. De meertalige bewerking maakt de vervreemding tussen de personages uitzichtlozer dan ooit.
Alle vier de spelers zijn magnifiek in deze even brutale als hartverscheurende reis van vier kapotte mensen. *****
Decleir maakt de pijn van Mary Tyrone haast fysiek invoelbaar.
Bijna twee uur lang vraag je je af of Tijmen Govaerts speelt of écht doodziek is. ****
In de knappe bewerking door Koen van Kaam zijn evenwichten uit O’Neills tekst grondig verschoven. Dit werd een stuk over de moeder, Mary Tyrone. Doorgaans is ze een zwak en lijdend slachtoffer. In deze interpretatie is ze een sterke vrouw, het centrum van de familie. Een bijzondere, originele lezing van een canonieke tekst.
Het ontwrichte gezin uit Eugene O’Neills klassiek repertoirestuk wordt griezelig echt in de bewerking van Zuidpool. Theater op zijn best. ****
Zuidpool zet de vervreemding van de gezinsleden tegenover elkaar en zichzelf heel raak op het toneel.
Zuidpool kiest voor een compromisloze enscenering waarin spel en tekst centraal staan, en doet dat met verve. Elk woord is een mokerslag.
Een familiaal drama, dat je overvalt en naar de keel grijpt.
